Niesamowita ewolucja tokarki, maszyny o późnym debiucie z powodu wyzwań związanych z stabilizacją obrabianych elementów, uległa dynamicznym przemianom pod wpływem rewolucji przemysłowych oraz cyfrowej metamorfozy. Współczesne tokarki, wyposażone w technologię optoelektroniczną, rewolucjonizują proces obróbki stali, zachowując jednocześnie objętość skrawanego materiału.
Nagniatanie – Nowe Wymierzenie Obróbki
Fascynującą techniką obróbki stali jest nagniatanie, polegające na plastycznym odkształcaniu powierzchni materiału oraz przesuwaniu go w kierunku narzędzia obrabiającego. Skutek tej operacji to nieinwazyjna zmiana kształtu detalu, który zyskuje nowe wymiary bez utraty materiału.
Współczesna Tokarka jako Mistrz Nagniatania
Proces nagniatania znajduje zastosowanie w obróbce stali o różnych stopniach twardości, z oszałamiającymi efektami w przypadku stali miękkich. Jednak prawdziwe wyjątkowe rezultaty uzyskuje się w obróbce stali hartowanej o twardości powyżej 40 HRC.
Przy użyciu tej metody możemy poddać obróbce także inne metale, w tym obiecujące wyniki osiąga się w przypadku stopów aluminium, szczególnie AlCu₄MgSi, które prezentują wysoką jakość obrabianych powierzchni.
Narzędzia Przyszłości
Tokarka jako nagniatarka wykorzystuje specjalistyczne narzędzia dostosowane do procesu. Obróbka powierzchni toczonych elementów opiera się na narzędziach o charakterystycznym półkolistym zakończeniu.
Najczęściej jest to kula wykonana z twardych materiałów, takich jak kompozyty ceramiczne. Kulisty element, który jest łożyskowany hydrostatycznie, przemieszcza się wzdłuż narzędzia, stabilizując obrabiany materiał. Precyzyjny docisk narzędzia nagniatającego jest osiągany za pomocą systemu hydraulicznego.
Nieskazitelny Finał
Tokarka wyposażona w moduł nagniatania stanowi kluczową fazę ostatecznej obróbki elementów stalowych. Głowice ugniatające, wykonane z kompozytów opartych na diamentach połączonych ceramicznymi substancjami, rewolucjonizują proces. Wysoka gładkość obrabianych elementów została potwierdzona przez eksperymenty, a stosunek chropowatości przed obróbką do poziomu po obróbce może być niższy o dziesięć jednostek.
Dodatkową zaletą tej techniki jest jej uniwersalność, sprawdzająca się zarówno w tokarkach CNC, jak i w tradycyjnych tokarkach sterowanych manualnie.
